Tomasz Zagożdżon pisze o polityce rowerowej we Wrocławiu

Niniejszym prezentujemy kolejną odpowiedź na nasze zaproszenie do prezentowania swoich programów wyborczych odnośnie ruchu rowerowego jakie wystosowaliśmy do kandydatów na radnych Rady Miasta Wrocławia oraz Sejmiku Województwa Dolnośląskiego. Przedstawiamy odpowiedź od Tomasza Zagożdżona.

  
Szanowni Państwo, Rowerzyści Wrocławia, Wyborcy,

Okres przedwyborczy – bez względu na rodzaj wyborów, zawsze obfituje w swego rodzaju - przytaczając utwór dla dzieci, „gruszki na wierzbie, czy śliwki na sośnie” – w obiecywaniu których prześcigają się kandydaci. Pomimo nietajonej chęci objęcia stanowiska Radnego Miasta Wrocławia poniżej przedstawię, w ramach odpowiedzi na - zawarte w Państwa liście z 4.11.2010 pytania, moje poglądy i przemyślenia w zakresie problematyki komunikacji rowerowej-oczywiście w odniesieniu do tychże przedstawionych przez Państwa problemów. Rozumiem, iż nie zawsze mogą one być zbieżne z Państwa wymaganiami, niemniej – jak na wstępie zauważyłem, nie zamierzam być kandydatem „odrealnionym” do poziomu populizmu (z gatunku „obiecanki-cacanki”).
 
Przechodząc do konkretów – zachowam kolejność, w jakiej zadawali Państwo pytania.
 

1. Polityka Rowerowa Wrocławia, zarówno jako dokument jak i pewnego rodzaju „wizja” czy misja wymaga de facto pochylenia się nad problemem jej realizacji. Nasuwa się tutaj problem udziału społeczeństwa „rowerowego” w tego rodzaju działaniach – w tym również wyodrębnienia z całości tej grupy społecznej pewnej spójnej reprezentacji - mogącej przedstawiać punkt widzenia rowerzystów Wrocławia jako całości, lecz także – zaciągać wobec innych stron zobowiązania (organizacyjne, analityczne, etc). W tej kwestii „piłka” jest po Państwa stronie.
     
2. Idąc dalej stwierdzić trzeba, że Polityka Rowerowa Wrocławia jest – w mym mniemaniu – swego rodzaju „pieśnią przyszłości”, zbiorem idei, etc, w której mały nacisk położono na – rzekłbym „studium wykonalności”. Problem ten – jak i całość „problematyki rowerowej” można i trzeba rozwiązywać li tylko w porozumieniu z całością ogółu zainteresowanego – użytkownikami dróg rzekłbym „en masse”.
    
3. Jakakolwiek deklaracja poparcia zwiększenia wydatków na inicjatywę infrastruktury rowerowej nie jest w tej chwili możliwa. W informacjach medialnych mamy do czynienia z bezlikiem kandydatów obiecujących „wszystko wszystkim”. Proszę wybaczyć ale ja w tą kategorię wpisywać się nie chcę. Dopóki dokładnie nie zapoznam się z budżetem i możliwościami finansowymi Miasta, mogę tylko obiecać dążenie do przeorientowania inwestycji w tym zakresie na bardziej celowe (przede wszystkim stworzenie spójnej sieci tras przecinających obręb miasta – przede wszystkim w kierunku wschód-zachód/północ-południe tak, aby możliwe było dojechanie rowerem z Leśnicy na Biskupin, tudzież z Psiego Pola na Krzyki - li tylko po ścieżkach rowerowych). W moim wypadku-jako reprezentanta Starego Miasta sprawa ta wydaje się najpoważniejsza – nie można bowiem prowadzić tras rowerowych wyburzając istniejące budynki (jak mniemam dostrzegają Państwo trudności wiążące się z wytyczeniem tras na obszarze wspomnianej dzielnicy-a to ze względu na zwartą zabudowę o charakterze historycznym). Mogę zgodzić się ze stwierdzeniem zbyt niskich wydatków na infrastrukturę stricte rowerową, problem leży jednak także w kwestii odpowiedniego planowania alokacji tychże kosztów. Mogę zapewnić ponownie, iż zwiększanie długości dróg rowerowych jest i pozostanie dla mnie ważne. Uważam także, iż to właśnie ten problem (zwiększenie ilości dróg rowerowych na obszarze Wrocławia) jawi się jako najważniejszy, czy najpilniejszy do rozwiązania. W uzupełnieniu należy podkreślić konieczność planowania tychże tras rowerowych w sposób generalny (jako „trasy przelotowe” – nie zaś „wycinki komunikacyjne”).
      
4. Jako osobny problem jawi się zapewnienie odpowiedniego budżetowania dla sfinansowania zamierzeń zawartych we Wrocławskiej Polityce Rowerowej. Nad problemem tym – jak i nad całością planowania budżetu nie pochyla się jednak pojedynczy radny. Mogę jednak obiecać, że oprócz dążenia do zwiększenia środków na realizację wspomnianej polityki będę starał się analizować sposób jej realizacji. Podstawowym problemem w wymiarze Wrocławia nie jest bowiem szczupłość środków na infrastrukturę rowerową, a ich odpowiednie umiejscowienie tak, by tworzyć spójną sieć ścieżek rowerowych (a nie oderwane od siebie odcinki) – ale o tym dalej.
     
5. Jeśli chodzi o wsparcie rowerzystów w przedstawianiu swych punktów widzenia – to oczywiście – wspierać jestem skłonny, nie obiecując jednakże nic „w ciemno”. Z tytułu wykształcenia i sportowej przeszłości zamierzam zajmować się problematyką rozwoju kultury fizycznej – w co oczywiście wpisuje się jazda na rowerze (rekreacyjna, lecz także jako alternatywna forma transportu). Niemniej przedstawienie, czy wspieranie, Państwa stanowiska wymagać będzie za każdym razem szczegółowego zapoznania się z nim-co oznacza spotkanie i rozmowę-od której nie zamierzam stronić.
     
6. Jako motocyklista, i to od ponad dziesięciu lat, jestem żywotnie zainteresowany szerzeniem pozytywnych wzorców zachowań kierowców „dwuśladowych” wobec wszystkich innych użytkowników dróg. Niemniej jako pieszy „od zawsze” jestem niezwykle wprost zainteresowany szerzeniem świadomości z  zakresu kodeksu drogowego i kultury jazdy wśród rowerzystów. Z kolei jako posiadacz i użytkownik „dwuśladu” dostrzegam konieczność wyodrębnienia pasów li tylko dla rowerzystów (przykład idealny – ul. Kosmonautów, gdzie rowerzysta musi jechać drogą-bo inaczej się nie da). Nadmieniam w tym miejscu, iż o ile jestem zdania, że rowerzysta na drodze winien mieć pozycję uprzywilejowaną wobec kierowcy większego pojazdu, to ta sama zasada winna obowiązywać w relacji rowerzysta-pieszy. Nakłada się na to kwestia weryfikacji wyposażenia roweru – zgodnego z wymaganiami ustawy „prawo o ruchu drogowym” (jak mniemam dostrzegają Państwo problem – choćby i pierwszy z brzegu – nagminnego wśród rowerzystów niestosowania wymaganego prawem oświetlenia roweru). Jako pieszy, motocyklista i kierowca samochodu postrzegam ten problem wielopoziomowo – i mogę obiecać, iż jeśli obejmę stanowisko radnego kwestia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, poprzez m.in. wyodrębnienie pasów dla rowerzystów oraz rozbudowę chodników) na obszarze Miasta będzie moim priorytetem.
     
7. Dopuszczenie ruchu rowerowego na Rynku - Szanowni Państwo, z zachowaniem należnego szacunku pragnę podkreślić, iż nierespektowanie przepisu prawa nie jest i nigdy nie było przesłanką podstawową do uchylenia go. Pobieżna nawet analiza ruchu na Rynku Wrocławskim (okiem studenta jakim do niedawna byłem oraz „weekendowo-piwnego użytkownika” – jakim jestem) doprowadzić może do jedynej konstatacji – pytania „kiedy Państwa zdaniem ruch na Rynku jest „niewielki”?” Ja do tej pory takiej sytuacji nie dostrzegłem, może w ciągu tygodnia roboczego, w godzinach porannych – wtedy jednak mamy do czynienia ze wzmożonym ruchem turystycznym oraz osób niepełnoletnich. Idąc jednak w pewnym sensie „na ustępstwa” wobec Państwa byłbym w stanie poprzeć „uwolnienie” Rynku dla rowerzystów pod dwoma warunkami:
    
   a.    Bezwzględnym ograniczeniem prędkości rowerów do 10km/h, z prawem zatrzymywania rowerzystów przez Straż Miejską / Policję (w Niemczech to zjawisko (tzn. ograniczenie prędkości dla rowerów) jest całkowicie normalne i na porządku dziennym – nie powinno więc budzić Państwa zdziwienia);
    
   b.    Wprowadzeniem bezwzględnego pierwszeństwa dla ruchu pieszego (proszę zrozumieć, iż w wypadku Rynku – miejsca pozbawionego ruchu samochodowego - to szybko poruszający się rowerzysta jest głównym zagrożeniem dla innych uczestników ruchu drogowego (pieszych).
   
   Niejako w uzupełnieniu moich wyjaśnień pragnę zwrócić Państwa uwagę, iż dotychczasowe działania Miasta (wymuszenie spowolnienia ruchu na ul. Kazimierza Wielkiego tudzież rozszerzanie strefy zamkniętej dla ruchu samochodowego) wpisują się – w mym mniemaniu – idealnie w program Wrocławskiej Inicjatywy Rowerowej, dają bowiem możliwość choćby rozmowy o wytyczeniu nowych przebiegów tras rowerowych).
    
8. Pochylając się nad przeprowadzoną przez Państwa diagnozą sytuacji rowerowego w naszym mieście chciałbym stwierdzić, iż jako politolog z wykształcenia głęboko doceniam angażowanie sie formacji i organizacji pozarządowych w życie społeczne. Działania takie stanowią miarę rozwoju obywatelskiego społeczeństwa.  Przechodząc jednak do konkretów stwierdzam:
     
   a.    Pogorszenie się w przyszłości mobilności mieszkańców w wyniku narastającego ruchu samochodowego, jest ze wszech miar słusznym spostrzeżeniem. Moją receptą na to zjawisko jest wykorzystanie, rozwój i rewitalizacja linii kolejowych Wrocławia. Współpracując z Państwem pokusiłbym się o powiązanie tego pomysłu z rozwinięciem tematu ścieżek rowerowych w sąsiedztwie dworców kolejowych, punktów wypożyczania rowerów oraz stojaków na nie. Forsując swój pomysł pragnę zwrócić Państwa uwagę na oczywisty fakt, iż „bicykl” bez porównania łatwiej transportować w odpowiednim przedziale pociągu, niźli np. w tramwaju.
     
   b.    Postrzeganie Wrocławia jako miasta mającego nader dogodne warunki do rozwoju infrastruktury rowerowej może być postrzegane jako niezwykle optymistyczne – proszę zwrócić uwagę na sieć wodną Wrocławia – każda przeprawa kanalizuje ruch, a wyodrębnienie w jej zakresie ścieżki rowerowej jawi się często jako poważny problem (przykład – poniemieckie mosty, które poszerzyć trudno, a wydzielenie pasa jest niemal niemożliwe-i bynajmniej nie chodzi tu o uprzywilejowanie ruchu samochodowego-po prostu nie ma miejsca na ścieżkę rowerową). Problemem jest też nasilenie ruchu tranzytowego, który niezwykle utrudnia działania w zakresie zmian w ruchu drogowym. Pozostaje liczyć na to że zmiany takie staną sie możliwe po otwarciu Autostradowej Obwodnicy Wrocławia, o ile oczywiście obecny rząd nie przeforsuje idiotycznego pomysłu o konieczności uiszczania opłaty za skorzystanie z owej obwodnicy – w takim bowiem wypadku po prostu nic nie da się zrobić).
            
   c.    Porównanie Wrocławia i Drezna jawi się jako nie do końca sprawiedliwe dla naszego miasta, a to ze względu na ilość środków wpompowanych przez dawne Niemcy Zachodnie (Republikę Federalną Niemiec) w obszar Niemiec Wschodnich (dawna Niemiecka Republika Demokratyczna) w procesie „zrównywania szans”. Jakiekolwiek porównania z Polską – moim zdaniem – są tu nader nieuprawnione, ilość bowiem owych pieniędzy jest dla nas wręcz niewyobrażalna (w latach 1990-2009 było to około dwóch bilionów euro  (sic!) a i tak poziom rozwoju terenów dawnego NRD jawi się jako niski dla Niemców tam mieszkających (sic!!!). Diagnoza byłaby bardziej naukowo uzasadniona, gdyby porównywała we wszystkich kwestiach Wrocław np. do Warszawy, tudzież innego miasta Polski – o podobnej wielkości. Ostatecznie można pokusić się o porównanie z miastami Europy Środkowowschodniej („nowej” Unii Europejskiej). Przykład Drezna – co pragnę zaakcentować, wydaje mi co najmniej chybiony.
        
   d.    Kwestia spójności tras rowerowych to z kolei nader istotny element Państwa analizy-jak napisałem wcześniej – to właśnie jest najpoważniejsza kwestia dotycząca planowania i budowy tras rowerowych, bowiem te wiodące znikąd-donikąd nie są nikomu do szczęścia potrzebne – tutaj – pełna zgodność, podobnie jak w kwestii otwarcia ulic jednokierunkowych dla rowerowego ruchu „pod prąd”. To ostatnie rozwiązanie – acz wymagające zastanowienia się – jest przeze mnie akceptowalne.
           
   e.    W kwestii wypracowania konsensusu na rzecz zwiększenia kwot na rozbudowę szerokorozumianej infrastruktury rowerowej mają państwo rację, chciałoby się jednak przytoczyć tutaj ludowe porzekadło: „z pustego i Salomon nie naleje”… Mogę jednak obiecać, iż – jeśli tylko zostanę radnym Miasta Wrocławia – rozwój sieci ścieżek rowerowych, jak i zachęcenie mieszkańców do korzystania z tegoż środka transportu, wraz z zapewnieniem ku temu możliwości, będzie na liście mych kluczowych, czy wręcz pierwszoplanowych, działań.
          
   f.    Popularyzacja roweru jako środka komunikacji winna być priorytetem wszystkich, nie tylko miejskich, władz, jazda na rowerze jest bowiem rodzajem działania prozdrowotnego, które mi - absolwentowi AWFu i menadżerowi sportu nie jest obce. Dlatego też pozwalam sobie stwierdzić, że w zakresie w jakim tylko będzie to możliwe mogą liczyć Państwo na poparcie swych działań, po ich uprzednim ze mną omówieniu.
    
    
   Rozumiejąc doniosłość kwestii jakie Państwo akcentuję, liczę na Państwa zrozumienie dla mego – może i mało „cukrującego”, lecz za to prawdziwego i „od serca” punktu widzenia serdecznie pozdrawiam i przesyłam wyrazy szacunku znad kierownicy jednośladu
   
    

Tomasz Zagożdżon,
Komitet Wyborczy Wyborców Rafała Dutkiewicza